De dierentuin

Aangezien de vorige gedichten gejat waren (ahum, ahum) (maar wel vet mooi!!!) komt nu een verhaal wat ik egt, egt (op me erewoord) zelf geschreven heb,
dus geniet, of niet, en comment!!!

De dierentuin

Er waren eens twee meisjes. Hun vader was erg rijk. Op een dag zei hij:

Jullie mogen allebei een dier uit kiezen, het maakt niet uit hoe groot of hoe klein, van mier tot
olifant, ik zal het betalen en ook het voer en alles, maar jullie moeten er wel goed voor zorgen.

De meisjes vonden dat egt vet tof, dus ze renden gelijk de straat uit naar het kleine winkeltje.
Daar stond zo'n oud verschrompeld, gebogen mannetje dat eigenlijk in een boekwinkeltje thuishoorde. Hij was trouwens ook altijd aan het lezen als hij niet iets engs in een bak met vissen gooiden. De meisjes bekeken alles, maar ze vonden alleen maar saaie goudvissen en kanariepietjes, nog saaier dan het mannetje.

Toen gingen ze maar weer naar huis. Thuis zei toen het meisje dat altijd voor hen zorgde als hun moeder weer eens weg was, dat ze maar naar de dierentuin moesten gaan dan. Dus ze wachtten tot het zaterdag was en gingen toen lekker met de bus naar de zoo

In de dierentuin was het vol met dieren, en niet zo maar dieren, zoals die saaie goudvissen en kanarievisjes, nee, elk dier had wel iets wat ie goed kon of altijd deed, of hij had iets moois

De kat bijv. had prachtige ogen
De papagaai kon iedereen goed napraten en goed grapjes maken
De poema had heel veel spieren en was dus heel sterk
De uil was slim, een altijd heel rustig
De poedel rende altijd hyper heen en weer

En zo waren er nog heel wat dieren, allemaal met bijzondere eigenschappen

De meisjes kochten dus hun kaartjes en begonnen hun zoektocht op zoek naar hun nieuwe huisdier.

Eerst kwamen ze bij de papagaai, ze vonden het prachtig dat hij hun telkens napraatte en ze waren dol op zijn grapjes. Maar de papagaai had geen eigen mening, het enige wat hij zelf bedacht waren grapjes. In het begin was dat nog grappig, maar de meisjes konden niet even serieus met hem praten.

Dus ze liepen toch maar weer door, ze kwamen giraffen, bevers, kikkers, ja van alles tegen, maar ze vonden niks bijzonder, toen kwamen ze bij de poedel. De meisjes renden de hele tijd heen en weer aan de buitenkant van het hok, want ze vonden de poedel erg grappig en lief. Maar hij was niet bij te houden in zijn hyperactiviteit, daar werden de meisjes zo moe van dat ze maar weer doorliepen.

Ze zagen olifanten, schapen en een mierenhoop, maar ze vonden die niet heel bijzonder, toen kwamen ze bij de kat, de kat was prachtig, allemaal strepen en vlekken en prachtige ogen, hij leek wel een pauw zoals hij zich liep uit te sloven. Op van die zachte kussentjes onder zn poten liep hij. De meisjes keken hun ogen uit van bewondering, maar op een gegeven moment werden ze zijn trotse gedrag zat en liepen door.

Toen kwamen ze bij de oude, wijze uil, heerlijk even rust na al die drukke dieren. Ze gingen rustig op een bankje zitten en aten hun boterammetjes op terwijl ze naar allerlei wijsheden luisterden. Hiermee konden ze eindelijk eens serieus praten, lekker rustig, terwijl iedereen om hen heen druk aan het doen was en aan het schreeuwen enzo. Maar toen ze hun boterammetjes op hadden werden ze de uil toch een beetje zat, ze begrepen eigenlijk ook helemaal niks van wat hij zei, het klonk wel fantastisch maar wat heb je nou uiteindelijk aan al die wiskundige formules, dus liepen de meisjes weer door.

Ze zagen weer heel veel dieren, een dierentuin zit vol met dieren moet je weten, maar bij heel veel waren al zo veel mensen dat ze daar niet eens meer wilden kijken.

Toen kwamen ze bij de poema. Hij lag heerlijk in zijn hok te genieten van de zon, De meisjes hingen over het hek te kijken. Toen hij opstond zagen ze hoeveel spieren hij wel niet had, hij moest wel heel sterk zijn. Ha dachten ze, dit is een gaaf dier, dit verveeld niet, we kunnen hier jaren staan kijken.

Maar je snapt wel hoe het afloopt, uiteindelijk was er toch iets waardoor ze de poema niet meer leuk vonden en doorliepen. Zo bleven ze dus eeuwig zwerven op zoek naar een geschikt huisdier. Zelfs van die giraffen en kikkers en zo uit het begin ontdekten ze goede eigenschappen, maar later ook weer mindere waardoor ze weer doorliepen.

Zo gingen ze uiteindelijk weer naar huis, diep ongelukkig nog geen huisdier te hebben gevonden.
En plots rende daar over de straat een poesje, het ene meisje pakte het op en ze wist: dit is het.
En ze liepen verder en ja hoor, op een paaltje zag het andere meisje een lieveheersbeestje en ze nam het mee. Zo hadden ze in een keer allebei hun huisdier. En ze waren tevreden, ze hadden het niet eens meer gezocht, nee, ze waren het zomaar tegen het lijf gelopen.
En dan nog de cliché:

Inderdaad, ze leefden nog lang en gelukkig met hun nieuwe huisdieren

xxx

Myrthe